मायालु ... !

मेरो आँगनमा उसले
घाम पठायो
शीत पठायो
खामभित्र चराको सुसेलीसँगै
उसले गुनगुनाउने धुन पठायो ।

म मौन बसेपछि छोडेर गयो
मलाई उडाउन नसक्ने आँधी भनेर ।

ऊ फर्किएपछि
मैले उसलाई घाम पठाउन सकिनँ
शीत पठाउन सकिनँ
खामभित्र चराको गीत पठाउन सकिनँ ।

उसले साँचेको हुनसक्छ मेरो लागि-
मीठो-नमीठो सम्झना गहिराइ
बेनिन्द्रा मुस्काउने एकान्त
बग्दो हावामा अल्झिएको समर्पण
फूलको शीत
शीतको गहिराइमा डुबेको नदीफूल
हृदयमा लुकाएको तस्बिर
थोपाथोपा पीडा
छुट्नुअघिको सम्झनास्पर्श
सेताफूलमूनि ओझेल परेको छाया
मेरो लागि रोपेको हुँदो हो उसले
फूलमा ओर्लने बिहान
जलकुम्भीमुनि लुक्ने आँसुतलाउ
गहिरो आकाशमा उड्ने नीला याद
पलपल आगोमा डुब्दै गरेको आश
चुल्ठोभरि छरिएको सुदूर सम्झना

सपनामा बर्बराउँदै भन्दो हो
हावा लागेको रुखको पातमा
पछ्यौरी बनेर फरफराउने मायासलाम तिमीलाई…!

मायालु…!
आगोमा उभिएको आँधीसलाम तिमीलाई…!
हाँस्न नसकेको आँसुसलाम तिमीलाई…!
तिमीले नदिएको घामसलाम तिमीलाई…!

ऋतुकोगीत

घङ्गारूको लौरो टेकेर
कोशी किनारमा उभिएकी हजुरआमा
रित्ता गिजा मजेत्रोले छोप्दै
अञ्जुलीभरि पानी उघाएर भन्छिन्–
फेरिएनन् यी रूखका पातहरू
संग्लिएन सप्तकोशी
चरा ब्यूझनुअघि हराएकाहरू भेटिएनन्
ऋतुको पोल्टाबाटै हराए बसन्तबहार
बाबै आस्थाको तोरण चुडियो
बिश्वासको छानो भत्कियो
फूलको रङ हरायो
रगतले नुहाएर देउराली रोयो
साझको घामसग गएका नातिनातिना फर्किएनन्

लामो सास तान्दै भन्छिन्–
उफ ताराका लामसगै इतिहासका पाना फेरिए
लोककथा, दन्त्यकथा, गीतका धून, श्लोक फेरिए
अह फेरिएनन्
आगनमै घोप्टिएका चिसा, काला, अमिला... ऋतु गीतहरू

सन्तान हराएको दलानमा बसेर सुर्तीको लामो सर्को तान्दै भन्छिन्–
दैलाको सङ्घार लिप्ने रातोमाटोमा छोराको रङ छ
तुलसीमठमा चढाउने पानीमा छोरीको रङ छ
सम्झनाको नमिठो छाया लिपेर औलाले तस्विर कोर्छिन्–
आसुका गीतको
नफेरिएका ऋतुका गीतको

पूर्णचन्द्रमूनि उभिएर भन्छिन्–
बुझिराखेस् बाबै
फूलको रङमा मेरा नातिनातिना छन्
जो हराए आखाबाट
जो भेटिएनन् आजसम्म
यीनैलाई सम्झदै मेरो आसुमा–फूल, चरा, झण्डा, माटो... रोईरहे
यी नभेट्टिउञ्जेल आखामा सप्तकोशी छचल्किरहनेछ
सम्झिराखेस् बाबै
आखामा सप्तकोशी छचल्किरहनेछ ।